برای «مُسلمِ رفسنجان»؛ دلسوزی که صراحت لهجه دارد!

شفافیت در ورزش/بحثی که سالها در شهرستانهای دارای سوابق فوتبالی نقل محافل فوتبالی هاست بحث بومی گرایی و استفاده از بازیکنان بومی است و همیشه برای باشگاههای مطرح کشور علی الخصوص باشگاههای لیگ برتری و لیگ یکی که شهرستانی نیز هستند چالش برانگیز بوده . این موضوع مهم و حیاتی همیشه از جانب گروه یا افرادی بیشتر به زبان می آمده و در این راستا مقاومت بیشتری از سوی بعضی از افراد در مقام حمایت و پشتیبانی دیده ایم . در رفسنجان اما این مهم شکل دیگری به خود گرفته شاید در رفسنجان صفحات مجازی فیک یا بدون هویت مدام از بومی گرایی سخن گفتند اما در این میان تنها شخصی که به صورت علنی و بطور واضح لب به انتقاد گشوده و سنگ بومیها را در تمام این سالها به سینه زده شخص مسلم عباس آبادی بوده و در حال حاضر در بین بازیکنان بومی از محبوبیت و احترام خاصی برخوردار است . ادعاهای عباس آبادی فقط در حد شعار و استوری نبوده و توانسته در عمل نیز موضوع توجه به استعدادهای بومی را نیز ثابت کند و امروز علی اصغر صادقی و مهران حیدری دوبازیکنی که آینده درخشانی دارند درصد قابل توجهی از موفقیت خود را مدیون تلاشهای عباس آبادی در زمان مربیگری جوانان مس هستند یا قهرمانی تیم طلای سبز در لیگ برتر استان با بازیکنان و جوان و کم نام و نشان . مسلم عباس آدی فردی که به صراحت لهجه و رک گویی مشهور است و با وجود پیشنهادهایی از سوی بعضی از عوامل فوتبالی هیچگاه از مواضع خود که دفاع از بازیکنان بومی است کوتاه نیامده و درتمام این سالها با قدرت و بدون هیچ ترس و واهمه ای حرفهایش را به زبان آورده ، چیزی که امروز کمتر در بین مربیان حال حاضر رفسنجان شاهد هستیم و همین امر نیز باعث شده تا امروز مسلم عباس آبادی در بین مدیران و بالا دستیها چهره جالبی نداشته باشد و هر مدیری حاضر به کار کردن با فردی اینچنینی نباشد . قطعا اگر امروزه افرادی مانند ایشان در مسند کار حضور داشتند و دلسوزانه سنگ بچه های شهرشان را به سینه میزدند و قاب ده نفره باشگاه مس که نماد بومیها به نمایش گذاشته شد میتوانست بسیار سنگین و با وزن بیشتری تبلیغ شود .چه بهتر که امروز مدیران باشگاهها انتقادهای این افراد دلسوز را به فال نیک گرفته نه اینکه به چشم تخریب دیده شود .

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *