شفافیت در ورزش/در دنیای فوتبال همیشه یک ضلع اصلی موفقیت هر تیمی، هواداران این تیم بوده و هستند. بوده اند تیم هایی که با حمایت هواداران خود به موفقیت ها رسیده و جام ها نیز گرفته اند. اما بوده اند تیم هایی که پاشنه آشیل آنها همان هواداران خودشان شده اند. یعنی به روایتی هوادارانی که به عنوان هوادار به ورزشگاهها آمده اند اما در حقیقت تماشاگر بوده اند؛ چرا که بین هوادار و تماشاگر فرق است. هوادار از ساعت ها قبل از شروع بازی تیمش از فضاهای مجازی شروع به تشویق می کند، تشویق های خود را در مسیر ورزشگاه نیز ادامه می دهد و از لحظه ورود اتوبوس بازیکنان به ورزشگاه که تقریبا دو ساعت مانده به بازی است کار اصلی او شروع می شود. متاسفانه برخی از هواداران فکر می کنند باید از لحظه سوت شروع بازی شروع به حمایت از تیم خود کنند اما در حقیقت، کار هواداری از دو ساعت مانده به شروع بازی آغاز می گردد و در زمان گرم کردن بازیکنان که حدودا ۴۰ دقیقه به شروع بازی است کار آنها به اوج خود می رسد. اینجاست که نقش هوادار تیم میزبان مشخص می شود؛ جایی که تیم میهمان باید بداند اینجا دیگر خانه خاله نیست، اینجا قرار است میهمان باشد و میهمان هم….! اینجاست که داوران باید بدانند کوچکترین اشتباه به ضرر میزبان چه قدر می تواند روی اعصاب این هواداران باشد، اینجا سر بریدن تیم میزبان تاوان دارد و….. . اما متاسفانه تیم هایی که در سالهای اخیر به رفسنجان آمده اند کمتر پیش آمده حس کنند اینجا میهمان هستند، داوران کمتر پیش آمده حس کنند که بریدن سر میزبان تاوان دارد، فدراسیون نشین ها حس نکرده اند که نمی توانند با احساسات یک شهر بازی کنند. اینجاست که باید هواداران مس رفسنجان تغییر کنند، باید سه شنبه شب از چند ساعت مانده به شروع بازی همه این حس ها را به همه ارکانی که گفته شد منتقل کنند، باید بازیکنان حریف از لحظه گرم کردن متوجه شوند اینجا میهمان هستند و میزبان مصمم است تا آنها را شکست دهد، باید داوران حس کنند که حق ندارند سر مس را ببرند. فردا شب، شبی است که هواداران مس رفسنجان، هوادارانی متفاوتی خواهند شد؛ البته تا پایان فصل!
دیدگاهتان را بنویسید